Willem Brakman

Albert Megens was secretaris van de inmiddels opgeheven Brakmankring.

Willem Brakman

Willem Brakman (13 juni 1922, Den Haag – Boekelo, 8 mei 2008) was een Nederlands schrijver, die in de periode 1961 – 2004 in totaal 51 romans, verhalen, novellen en essays publiceerde; daarmee was hij één van de meest productieve Nederlandse schrijvers van na de oorlog. Hij ontving drie literaire prijzen, waaronder in 1980 de P.C. Hooftprijs.

Na de MULO ging Brakman op kantoor werken en in de avonduren studeerde hij voor het HBS-diploma. In 1945 legde hij het examen voor de HBS met goed gevolg af en kwam daardoor in aanmerking voor een beurs.

Daarmee kon hij medicijnen gaan studeren in Leiden waarna hij van 1952 tot 1953 als arts was ingelijfd bij de Militair-geneeskundige dienst MGD in Amersfoort en Ede.

In de jaren vijftig had hij een huisartsenpraktijk in zijn geboorteplaats. Na enkele jaren als huisarts te hebben gewerkt, werd Brakman bedrijfsarts in Enschede bij dertien textielfabrieken. Hier kon hij meer rust vinden dan in zijn drukke huisartspraktijk in Den Haag.

Brakman debuteerde laat – op bijna 40-jarige leeftijd – met autobiografisch proza, waarin de sfeer van een benarde jeugd beklemmend maar vaak ook ironisch wordt opgeroepen.

Zijn werk als arts heeft een belangrijk stempel op zijn oeuvre gedrukt. Veel lezers vinden Brakmans werk erg ontoegankelijk. Daardoor heeft hij geen groot lezerspubliek. Zelf zegt hij: “Ik schrijf voor de goede lezer”. Waarschijnlijk bedoelt hij: “goede verstaander”.
(bron: Wikipedia)

De Brakmankring

Dat de Leidse neerlandicus Piet Paardekooper het initiatief nam een Brakmankring op te richten was opmerkelijk omdat hij hoogleraar taalkunde was en in zijn vele publicaties nooit blijk had gegeven van letterkundige belangstelling. Sommige van zijn studenten ontdekten echter dat hij in zijn colleges over een onuitputtelijke hoeveelheid zinnen van Brakman beschikte om er grammaticale bijzonderheden mee toe te lichten. Paardekooper zag de Brakmankring als een groepje deskundigen dat aan een definitieve, tekstkritische editie voor het eens te verschijnen Verzameld Werk van Brakman zou werken. (…)
Brakmans uitgever kon zich weinig voorstellen bij een belangeloze aandacht en koos voor het welwillend toekijken naar de Brakmankring.
(bron: wbrakman.nl)

Schrijver en dichter